جهان چیزی شبیه موهای توست ، سیاه و سرکش و پیچیده
خیال کن چه بی بختم من! ، که به نسیمی حتی
جهانم آشوب می شود
” کامران رسولزاده ”
.
.
.
سلام گل قشنگم ، آسمون یه رنگم / کاش بدونی عزیزم ، چقدر برات دلتنگم . . .
.
.
.
آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم / بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم . . .
.
.
.
قلب من اندازه ی مشت منه / مشتمو برای تو وا می کنم
چشم من اندازه ی پنجره هاست / تو رو بی پرده تماشا می کنم . . .
.
.
.
بستن زلف رها سنگدلی می خواهد / دل شکستن به خدا سنگدلی می خواهد
چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا / سنگ ماندن به خدا سنگدلی می خواهد . . .
.
.
.
۲۰رو ضربدر ۷۷۷ کن دوباره در ۱۳ ضربش کن هر چی شد تو همونی !
.
.
.
خواهم که در این غمکده آرام بمیرم / گمنام سفر کرده و گمنام بمیرم
خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم / یعنی که تو را بینم و آنگاه بمیرم . . .
.
.
.
یادت ای دوست بخیر ، بهترینم خوبی ؟ خبری نیست ز تو !
دل من می خواهد که بدانی بی تو دل من اندازه ی دنیا تنگ است . . .
.
.
.
خوش تر از قالی کرمان غزلی ساخته ام / نخ به نخ زیر قدمهای تو انداخته ام
من همان قالی پا خورده ی خاک آلودم / که رخم زیر قدمهای تو انداخته ام . . .
.
.
.
من روزگار را با غم یار طی کنم ، تا در دل این غم است ، غم روزگار چیست ؟
.
.
.
در زدم او گفت جانم کیستی / گفتمش تو عاشق من نیستی ؟
گفت نه ، اما ببینم تا به کی / پشت این در منتظر می ایستی . . .
.
.
.
در دل و جان خانه کردی عاقبت / هر دو را دیوانه کردی عاقبت
ای ز عشقت عالمی ویران شده / ترک این ویرانه کردی عاقبت . . .
.
.
.
گویند که مردمان غم دیوانه می خورند / دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد . . .
.
.
.
دوستت دارم با “س” سوزن ، به همه بگو تا بسوزن !
.
.
.
به نیوتن بگویید
هر عملی را عکس العملی نیست!
اگر بود
اینهمه عاشقانه های من
بی جواب نمی ماند!
.
.
.
نه اینکه بی تو ممکن نیست نه اینکه بی تو میمیرم / به قدری مسریه حالت که دارم عشق
گل نازم